Zimowy sobotni wieczór ,pomimo siarczystego ponad 40
stopniowego mrozu, panującego w Krasnojarsku, zgromadził pokaźną gromadkę
młodzieży. W domu położonym na przedmieściu wokół pieca w kożuszkach stali
chłopcy i dziewczęta w wieku około 20-25 lat. Jedynym bo 17-letnim młokosem w
tym gronie był Bolek Surma. Borys jak zwali go miejscowi. Ten zaszczyt
przebywania „sysuna”(młokosa) w tak dorosłym gronie wynikał z faktu iż pomimo
młodego wieku, cieszył się on sławą utalentowanego „bajańszczyka „(nazwa od
bajana-guzikowego akordeonu). Siedząc na jedynym krześle, rozpoczął właśnie
kolejną „czastuszkę”. Po niej popłynęły chwytające za serce zwrotki walca
„Rozkinułoś more szyroko”, a za chwilę podrywająca do tańca piosenka „Ech
jabłoko kuda ty krutiśsa”. Młodzieży nie zaskoczyła kolejna z wielkim uczuciem
wykonana pieśń „Po dikich stiepiach Zabajkalia”. Nie zaskoczyła bo owym
pieśniarzem i akordeonistą był Polak, urodzony w Krasnojarsku syn zesłańca
Aleksandra. Aleksander Surma trafił tam, wzięty do niewoli w jednej z potyczek
toczących się w trakcie powstania styczniowego. To mój dziadek a Bolesław był
moim ojcem. Gdyby nie jego charakter gawędziarza, pewno o tym nazwisku i o
moich korzeniach, ślad by zaginął. Nie zachowały się z tego okresu żadne
dokumenty, bowiem burzliwe wydarzenia jakich los nie szczędził ojcu, nie
sprzyjały przechowywaniu dokumentów i pamiątek. Zostało tylko to co przechowała
moja pamięć z barwnych opowieści mojego Taty. Przez całe życie pragnąłem opisać
to co zapamiętałem a rozwój informatyki i internetu, pozwala moje pragnienia
urzeczywistnić. Los mi sprzyja bowiem udało się wykupić stronę www.surma.pl i
na niej zawrzeć dzieje mego rodu. Niechaj ta strona i opisane tu dzieje będą
hołdem dla mojego ojca. Dopiero po wielu latach, jako dorosły człowiek zdałem
sprawę z faktu jak mocne piętno wywarł on na moje dalsze życie. Jego ogromny
patriotyzm spowodował iż służyłem krajowi przez 20 lat jako żołnierz zawodowy
od elewa do oficera. Brakuje mi go do dzisiaj a mam już blisko 70 lat.
Zauroczenie jego osobowością jest tak duże, ze przywołuję go w trudnych
chwilach. W snach spowiadam się ze swoich dokonań i oczekuję akceptacji. Jestem
też niezwykle dumny z noszonego nazwiska i wydaje mi się że nie jestem
odosobniony. Wiem że na moją rodową stronę zaglądają inni Surmowie. Może
powstaną inne sagi rodów noszących to jakże bojowe nazwisko. Surma, to przecież
starożytna nazwa trąby bojowej o której nie tylko Konopnicka pisała ale i w
starych kronikach jest o niej wzmianka. Kiedyś sądziłem że noszę unikalne
nazwisko, teraz wiem że jest nas wielu. Osobiście poznałem Mariana z Biłgoraja
(sam mieszkam w Zamościu) i mimo, iż (chyba) nie jesteśmy spokrewnieni-
traktujemy się jak bracia. W Telewizji Lubelskiej występuje przesympatyczny
ksiądz Leszek Surma. W Legii Warszawa ,gra znany piłkarz.Z USA poprzez
facebooka,skontaktowała się Donna Surma. Syn Bartek, który mieszka w Anglii
-służy za tłumacza.Z racji dobrej znajomości rosyjskiego -rozmawiam na skypie z
młodym Surmą z Moskwy. Szperając w sieci, dowiedziałem się o naukowcach,
przedsiębiorcach.Wielu nawiązało kontakt e-mailowy. Być może poznam ich więcej.
Zapraszam do lektury oraz kontaktu,
Alek Surma
